Διαβάζω διάφορα σαητ και μπλόγκς που όλοι έχουν ένα όνειρο μια ελπίδα, κάτι να πορεύονται ιδίως οι μαμάδες πόσο πολύ λαχταρούν ένα ακόμη μωρό για να το μυρίζουν και να ζουζουνίζουν, τελικά είμαι η ποιο άχρηστη, αχάριστη και χωρίς πολλά αισθήματα μάνα, γιατί ναι μεν σκέφτομαι τη μυρωδιά και τα ζουζουνίσματα ενός μωρού αλλά σκέφτομαι και τους φόβους τις ανησυχίες τις δυσκολίες που έχει το μεγάλωμα ενός μωρού που σιγά σιγά θα γίνει παιδί και σε λίγο ενήλικο άτομο, θα έχω κάνει καλή δουλειά θα έχω μεγαλώσει σωστά το παιδί μου και αν όχι τότε τι γίνετε?
Είναι όλοι τόσο αισιόδοξη στο μεγάλωμα ενός παιδιού τα παρουσιάζουν τόσο εύκολα και όμορφα που νομίζω ότι εγώ ζω σε έναν άλλο κόσμο, που βλέπω μόνο δυσκολίες, μόνο όμως, τίποτα άλλο, θλίβομαι και στεναχωριέμαι συνέχεια έχω ένα απέραντο τεράστιο φόβο, πώς δεν μπορώ να κάνω καλά τη ¨δουλειά¨μου σαν μάνα, πώς είμαι ήδη μια αποτυχημένη μάνα, σύντροφος, άνθρωπος, δεν ξέρω πώς να εξιλεωθώ πώς θα αλλάξω τη ζωή μου, την αγάπη μου να μην είμαι τόσο απόλυτη και αρνητική, εύχομαι και ελπίζω να μην έχω προκαλέσει μεγάλο κακό στο αγόρι μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε τον καρπό σας εδώ