Υπάρχουν στιγμές που νιώθω πώς δεν ταιριάζω πουθενά και με κανένα, να κινούμε σαν ζόμπι ανάμεσα στους ανθρώπους που ζω σχεδόν καθημερινά και να μην με συγκινεί τίποτα ή κανείς.
Νιώθω να μειονεκτώ ή να υπερτερώ, ακόμα δεν ξέρω τι ακριβώς πάντως δεν μπορώ να είμαι ο εαυτός μου σαν να ¨ντρέπομαι¨ ή σαν ¨τι μπάζα που είναι όλοι αυτοί εδώ¨ , διχασμένη προσωπικότητα είμαι.
Είναι άσχημο και πολύ δύσκολο όταν ζεις σε μια πολύ μικρή κοινότητα ανθρώπων να μείνεις αδιάφορος χωρίς συνέπειες και αρνητικούς σχολιασμούς, που δυστυχώς με επηρεάζουν γατί αυτό μου έμαθα από μικρή, να προσέχω μην πει ο κόσμος κάτι άσχημο για μένα και ακόμα δεν έχω καταφέρει να το αποβάλω που από ότι φαίνεται δεν θα γίνει ποτέ.
Το κυριότερο είναι πώς δεν εκφράζομαι, ούτε τις απόψεις μου λέω ούτε την ευγένειά μου επιδεικνύω ούτε την κοινωνικότητα μου μπορώ να χρησιμοποιήσω, ένα τίποτα ένα μηδενικό.
Είναι και πάλι η εποχή που θέλω να κλειστώ στο καβούκι μου και να μην βλέπω ούτε να μιλάω με κανένα ιδικά με ανθρώπους που με κάνουν να νιώθω άβολα, με τους οποίους κατ ιδίαν δεν νιώθω έτσι,όταν είναι όλοι μαζί με κάνουν να συμπεριφέρομαι αδιάφορα, ίσως γιατί δείχνω άλλο πρόσωπο στον κάθε ένα όταν είναι ξεχωριστά ? δεν ξέρω...
Μπα, μπα έχω σοβαρό πρόβλημα, με κανένα δεν ταυτίζομαι όλοι μου είναι ξένοι και αντιπαθητικοί, ίσως γιατί δεν έμαθα να συμπαθώ τον ίδιο μου τον εαυτό.
Νιώθω να μειονεκτώ ή να υπερτερώ, ακόμα δεν ξέρω τι ακριβώς πάντως δεν μπορώ να είμαι ο εαυτός μου σαν να ¨ντρέπομαι¨ ή σαν ¨τι μπάζα που είναι όλοι αυτοί εδώ¨ , διχασμένη προσωπικότητα είμαι.
Είναι άσχημο και πολύ δύσκολο όταν ζεις σε μια πολύ μικρή κοινότητα ανθρώπων να μείνεις αδιάφορος χωρίς συνέπειες και αρνητικούς σχολιασμούς, που δυστυχώς με επηρεάζουν γατί αυτό μου έμαθα από μικρή, να προσέχω μην πει ο κόσμος κάτι άσχημο για μένα και ακόμα δεν έχω καταφέρει να το αποβάλω που από ότι φαίνεται δεν θα γίνει ποτέ.
Το κυριότερο είναι πώς δεν εκφράζομαι, ούτε τις απόψεις μου λέω ούτε την ευγένειά μου επιδεικνύω ούτε την κοινωνικότητα μου μπορώ να χρησιμοποιήσω, ένα τίποτα ένα μηδενικό.
Είναι και πάλι η εποχή που θέλω να κλειστώ στο καβούκι μου και να μην βλέπω ούτε να μιλάω με κανένα ιδικά με ανθρώπους που με κάνουν να νιώθω άβολα, με τους οποίους κατ ιδίαν δεν νιώθω έτσι,όταν είναι όλοι μαζί με κάνουν να συμπεριφέρομαι αδιάφορα, ίσως γιατί δείχνω άλλο πρόσωπο στον κάθε ένα όταν είναι ξεχωριστά ? δεν ξέρω...
Μπα, μπα έχω σοβαρό πρόβλημα, με κανένα δεν ταυτίζομαι όλοι μου είναι ξένοι και αντιπαθητικοί, ίσως γιατί δεν έμαθα να συμπαθώ τον ίδιο μου τον εαυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε τον καρπό σας εδώ